Ik ben Oekraïens
Mijn naam is Anastasia. Ik ben geboren in Oekraïne en 27 jaar, en ik heb een geweldig zoontje. Samen met mijn moeder zijn wij eind april dit jaar in Nederland aangekomen. Mijn levenspad tot nu toe verliep afwisselend en soms erg moeilijk, het is onmogelijk om het kort te beschrijven.
Na de middelbare school was mijn eerste opleiding paramedisch. Ik vond het erg leuk om mensen te helpen en werkte als paramedische arts in een dorp, tot ik na een ruggengraatoperatie werd overgeplaatst om als verpleegster op school te gaan werken. Tijdens mijn werk op school zag ik een psycholoog aan het werk met kinderen. Ik realiseerde me dat de kinderen en volwassenen van onze school echt psychische hulp en ondersteuning nodig hadden. Dus stelde ik mezelf het doel om psycholoog te worden.
In 2016 werd mijn zoon Kostia geboren. Ondanks serieuze problemen na zijn geboorte, is het uiteindelijk goed gekomen, en het was en is een groot geluk om zijn ontwikkeling te volgen. Ik was ook erg geïnteresseerd in het bestuderen van de literatuur over de ontwikkeling van kinderen. Toen Kostia twee jaar was en hij naar de kleuterschool ging, begon ik te studeren voor psycholoog. Dat was mijn grootse plan voor de toekomst, maar het lot besloot alle plannen te wijzigen.
In 2018 kreeg ik de diagnose Hodgkin-lymfoom (een kankerachtige ziekte van het lymfestelsel). Artsen verzekerden ons dat de behandeling snel en gemakkelijk zou zijn, ondanks het feit dat ze meteen fase 4 vaststelden. De lange en moeilijke behandeling kostte me drie jaar van mijn leven; ik kreeg twee lijnen chemotherapie, bestralingstherapie, beenmergtransplantatie, immuuntherapie en onderhoudstherapie. En zo heb ik mijn ziekte overwonnen!!! De risico’s blijven natuurlijk altijd, maar het heeft me een grote boost gegeven om mijn leven opnieuw te evalueren: Leer om elke dag te genieten van de zonnestralen.
Maar het lot veranderde de plannen opnieuw. Die ongelukkige ochtend voorjaar 2022 vielen vijandelijke troepen mijn stad binnen. We zullen ons deze dag ons leven lang herinneren. We werden wakker van luide explosies. We woonden in de buurt van een militaire basis en we hoorden alles heel duidelijk. Zo’n storm van emoties is niet in woorden te beschrijven... er zijn (nog) te veel onbeantwoorde vragen...
Comentarios